Litwa, Łotwa i Estonia są praktycznie zawsze wymieniane jednym tchem. Dopiero gdy tam pojechaliśmy zrozumiałem w pełni dlaczego (gdy w Parnawie leżałem na łóżku, czytałem czekając, aż przestanie lać na tyle aby można było załadować motocykl, ale nie uprzedzajmy faktów)...

Wcale nie pada, tylko leje. Niebo ma kolor stali i leje się z niego nieprzerwana struga wody. 
To nie jest Culononimbus Incus, którego później pokochałem, bo można się z nim bawić w kotka i myszkę i choć trochę łudzić, że można przed nim uciec tylko cholerny potop. 
Planujemy dojechać do Szypliszek pod litewską granicą, czyli zrobić około 450 km. 
Gdy wyjeżdżam na autostradę (którą lubię zarówno gdy na niej jestem i gdy mnie na niej nie ma, ale o tym także później). Motocykl i wszystko na nim zaczyna powoli przyjmować wodę.
O ile dla Afryki ulewa to drobny kaszel, (Widowmaker, na którym kiedyś podejmowaliśmy ten kierunek także dobrze sobie radził z wodą pomimo obiegowych opinii, że zewnętrze cylindry łapią wodę na układ zapłonowy i zaczynają przerywać http://www.kolejnydzienmija.pl/blog/wschodnie-mazury-i-litwa ), o tyle ja zaczynam odliczać kolejne zjazdy z autostrady, kolejnymi zalanymi częściami ubioru. 
Stryków - woda w butach do pełna.
Łowicz - mokre spodnie i woda w majtach.
Sochaczew - mokra zbroja pod kurtką i podkoszulka.
Pruszków - woda w kasku wylatująca wywietrznikami. 
Widoczność to około 300 m, co widać gdy mijamy kolejne wypadki aut, które wyprzedzały nas przed paroma minutami.

Dopiero jak zsiadam z motocykla czuję, że jedynie grzane manetki nastawione na 100% mocy (zwane wtedy opiekaczem) utrzymały mnie w stanie nadającym się do jakiegokolwiek sterowania motocyklem. 

Dalsze 150 km pokonujemy we względnej suchości, dzięki czemu wszystko co na nas zaczyna powoli schnąć. 

Opuszczony fort z czasów przed pierwszą wojną światową, podczas której został wysadzony w powietrze daje niesamowite możliwości noclegowe (oczywiście na dziko).

Oczywiście Czarny, niepomny nauk z Rajdów Latarników i szkoleń Proenduro wjeżdża ciężkim klocem jakim jest Afryka na kopny piasek. (Tak, jestem kretynem). 

Na razie, albo słucham prywatnego koncertu, siedząc sto metrów od sceny Męskiego Punktu Widzenia grającego na koncercie w "Białej" afrykańskiej, albo próbuję się połamać na Rajdzie Latarników, albo utopić wraz z żoną i motocyklem płynąc przez zalew w Albanii. 

W pobliskiej knajpie mówimy starej Łotyszce, że chcemy zjeść coś dobrego. 
Ona odkłada menu i mówi, że dostaniemy rybę. 
Ochhh. To była ryba :) 

Ze względu, na to, że temperatura w nocy spada poniżej zera a w dzień jest od 3 do 7 stopni odpuszczamy nocleg na Kolce i jedziemy prosto do Rygi. 

Podróżujemy interiorem, więc jest dużo lasów, kręte i puste drogi, oraz najszerszy wodospad w Europie.

Ryga to piękne miasto z widocznym wpływem niemieckich kupców z Unii Hanzeatyckiej, Wielkiego Brata ze wschodu oraz Unii Europejskiej. 
Co ciekawe to także miasto motocyklistów. O ile nie widzieliśmy ich wcześniej ani na Litwie ani na Łotwie, to tutaj jest ich mnóstwo.

Dla nas to ciekawe miasto, w którym w starej bazie sterowców z czasów pierwszej wojny zostało zorganizowane wielkie targowisko, w którym na wejściu sprzedają lokalny bimber na pięćdziesiątki. 
Wyobrażasz sobie to? - wychodzisz z głównego w Stolicy dworca autobusowo-kolejowego i na dzień dobry dostajesz propozycję piędziesiątki lokalnego bimbru za 6 zł? 
Oprócz tego jemy lokalne placki. Chuj wie z czym były, ale brali je wszyscy miejscowi, a to był dobry sygnał abyśmy je wzięli. Naprawdę było warto. 

Z Rygą wiąże się jeszcze jedna anegdota. 
To tutaj miałem branie (kto mnie widział ten wie jaki to wyczyn).
Gdy weszłem (!) do hostelu w którym spaliśmy jedna z recepcjonistek mocno zaczęła się uśmiechać na widok motocyklisty. 
Sytuacja była rozwojowa do momentu, gdy do hallu weszła Ania i w międzynarodowym języku ciała kobiet dała młodej łotyszce do zrozumienia, że ma spierdalać (a podobno nie umie się dogadać za granicą). 

Z Rygi wyjeżdżamy na północ ViaBalticą, którą opuszczamy chwilami, aby zbliżyć się do morza i zobaczyć jak wygląda stara trasa Ryga-Tallinn. 

To tutaj także na dłużej zatrzymuje nas pogoda. 
O ile do tej pory padało, albo lało tylko przejściowo, a grad był tylko raz (co prawda taki, że Ania ma po nim siniaki na nogach), to teraz leje od samego rana. 
Pół godziny przed tym jak mieliśmy spadać z miejsca noclegowego, które Ania znalazła z grosze, przychodzi do nas gospodarz i mówi, że nie puści nas dalej w taką pogodę i że mamy zostać aż się nie poprawi pogoda. 
Wtedy właśnie czytam na głos o historii Litwy, Łotwy i Estonii i o tym, jak te trzy, zupełnie odmienne państwa stanowią jedność i dlaczego tak właśnie jest. 
Dowiaduję się także o zajęciu Wilna przez gen. Żeligowskiego (na polecenie Naczelnika) czyli dlaczego Litwini mają powody, aby nas nie lubić.

Gdy przestaje lać (będzie po 17.00) pakujemy się i wyruszamy na północ, do najdalszego celu naszej wędrówki. 
Teraz Tallinn. 

Ania po raz kolejny dokonuje cudu i wynajduje nam nocleg za grosze pomiędzy talińskim City i Starówką. Afryka nie jest tutaj w swoim naturalnym środowisku, ale daje radę, a my cieszymy się z dwóch nocy zaraz obok serca miasta.

Podczas obchodu miasta widzimy sporo polskich akcentów, takich jak tablica upamiętniająca ucieczkę okrętu podwodnego Orzeł w 1939 roku, która dała Stalinowi pretekst do zajęcia Estonii oraz kamienice polskich kupców z czasów Unii Hanzeatyckiej.

Dla inżynierów i techników polecam zwiedzanie dwóch będących nadal na wodzie, okrętów dostępnych w Muzeum Morskim (Lodołamacza Suur Toll i łodzi Straży Przybrzeżnej PVL-109 Valas) - powstały one w niewielkim, teoretycznie, odstępie czasu, ale widać na nich jak zmieniała się technika od czasu produkcji Suur Toll (przed pierwszą wojną światową) do czasu produkcji Valasa (druga wojna światowa).

Odwrót z Tallinna przeprowadzamy przez nadmorskie punkty RMK (czyli przygotowane do biwakowania miejsca, bez obsługi).

Gdy wracamy na interior pogoda się nieco uspokaja (chujowo, ale stabilnie, czyli wieje tylko z jednej strony i tylko tak, że prawie panuję nad motocyklem, a do tego pada tylko czasami) 
i tak docieramy do Kowna. 

Co prawda byliśmy tu już w 2013 roku, ale postanawiamy zwiedzić starówkę i zobaczyć co się zmieniło.

Tym razem znaleziony przez Anię nocleg znajduje się przy głównym deptaku. Niestety remontowanym. 
Jako, że Afryka lubi bezdroża przejeżdżam dwukrotnie przez plac budowy, oraz część ulicy pokroju naszej Piotrkowskiej. 
Z opresji w postaci mandatu za jeżdżenie po takich miejscach ratuje nas Inżynier Budowy, który stwierdza, że wszystko jest oki i że przyjechaliśmy do niego. 
Jak się okazuje jest to motocyklista, który pokazuje nam przy okazji jak dojechać do naszego obiektu. 

Kowno przed pierwszą wojną światową otrzymało, z dekretu Cara status twierdzy, a co za tym idzie miało zakaz budowy budynków powyżej drugiego piętra, a w okresie międzywojennym, gdy Polacy zajęli Wilno zostało tymczasową stolicą Litwy. 
Teraz jest mekką litewskich hipsterów. 
Dzięki temu, gdy wychodzę na rekon miasta ubrany w brudne spodnie od dresu, oraz czapkę Ani a na plecach niosę różowy plecak wyglądam całkiem trendi.

W Łomży stajemy w przydrożnym motelu.
Gdy recepcjonistka widzi jak wygląda Ania daje jej klucz do pokoju i mówi tylko: Kochanie idź na górę i się ogrzej, a później pogadamy. 

Tego wieczora latam w samych gaciach i podkoszulce po miejscowej knajpie jedząc najlepsze pierogi z mięsem jakie kiedykolwiek pochłaniałem. 

Ostatni dzień podróży zapowiada się dobrze. 
Będzie około 10 stopni i jak nam się poszczęści nie będzie padać.

Droga z Łomży do Ostrołęki jest wolna od TIRów, dzięki remontowi mostu w Ostrołęce, zatem jedzie się całkiem znośnie. 
W Pułtusku śmiejemy się z Anią sami z siebie, bo zauważamy parę lokalnych motocyklistów, którzy nas wyprzedzają. Ja zauważam, że chłopak nie ma rękawic, a Ania, że dziewczyna ma plecy na wierzchu i będą ją bolały nerki. 
Heh top chyba starość. 

Dalej trafia się idiota w civicu, który postanawia się ścigać gdy my go wyprzedzamy, oraz wyprzedzanie traktora podczas którego z pola na drogę wyjeżdża auto (dzięki chłopakom z FAT przednie heble w Afryce oraz zawias działają bez zarzutu). Swoją drogą - zamknąłeś kiedyś przednie zawieszenie sprzętem warzącym ponad 400 kg podczas hamowania?

Gdy docieramy cało do domu mikroorganizmy i grzyby, które zadomowiły się w moich motocyklowych butach, podczas codziennego moczenia i suszenia, wynalazły już prawie koło i stworzyły cywilizację, siniaki na nogach Ani spowodowane gradem w Estonii przybierają kolor dojrzałych śliwek, a w Afryce pęka prawie do końca lewy przedni gmol pod wpływem drgań i ciężaru kanistra z wodą. 

Fizycznie prawie nieżywi, czyli bardziej żywi niż kiedykolwiek.
Cóż - Kolejny Dzień Mija...